Ogromny, czarny budynek, z którego wnętrza sączy się czerwone światło. Ewidentnie od samego początku wznoszono go w celach militarnych. Zazwyczaj tutaj zatrzymują się najlepsi magowie przypisani pod żywioł ognia i mu pochodne. Jednakże od wielu lat nie dostano żadnej informacji z Cytadeli. Wiadomo, iż znajduje się w niej ogromna biblioteka – perła dla fanów demonologii, gdyż takich ksiąg i zwojów jest tam najwięcej, zbrojownia, oraz kilka skarbców poukrywanych w korytarzach lochów. Każdy kto zbliży się do cytadeli zostanie przywitany grobową ciszą, którą co jakiś czas przerywają krzyki z jej wnętrza – krótkie, urywane, niespodziewane. Potem znowu cisza. Żadna z istot zamieszkująca te tereny nie zapuszcza się zbyt blisko przeklętej budowli.

Jedyna enklawa istot żywych, które niekoniecznie gustują w ognistych kąpielach. Według legend jest to ostatnia pozostałość po tym jak ta kraina wyglądała wieki temu, a swoje przetrwanie zawdzięcza prastaremu druidowi – są nawet tacy, którzy zarzekają się, że ów druid nadal zamieszkuje las. Dominują tutaj drzewa o czerwonych i żółtych liściach, jednakże w głębi znajdziemy dobrze znaną zieleń. Żadna istota ognista nie ma wstępu do tego miejsca, nad czym czuwają czary ochronne skumulowane w każdym drzewie. Orientację w terenie utrudnia mgła, której żaden wiatr nie jest w stanie rozproszyć.

Obszar charakteryzujący się wieloma wyrastającymi z ziemi bryłami skał i magmy. Niebezpieczny teren, który kiedyś był czymś na kształt ogrodu posągów. Obecnie zostały jedynie bezkształtne bryły, które zdają się czuwać o każdej porze, przestrzegając butnych wędrowców, że znajdują się na groźnym i zdradzieckim terenie. Momentami wprawne oko jest w stanie dojrzeć resztki rys twarzy posągu lub zarys sylwetki pomiędzy strumieniami płynnego ognia. Niektórzy twierdzą, że skały to tak naprawdę przemienieni nieszczęśnicy, którzy napotkali na swej drodze Wiedźmę Otchłani. Nikt nie wie jak wygląda, ale tego typu legendy zawsze znajdą wiernych zwolenników.